Hai Allemaal,
Na Jogja aardig goed gezien te hebben begonnen we aan tripjes rondom Jogja. Zo maakte we een dagtrip met een gloednieuwe auto inclusief driver en gids naar de Prambanan en Borobudur. Tussendoor stopte we nog langs een viewpoint waar je prachtig uitzicht hebt over de merapivulkaan. De Prambanan viel ons wat tegen. Deze enorme Hindoeistische tempel is enorm beschadigd door de vele aardbevingen op Java en vooral die van afgelopen jaar. Je kon er nu ook alleen maar omheen lopen. De afzonderlijke tempels waren te gevaarlijk om te betreden. De Merapi konden we helaas niet zien aangezien het te bewolkt was, maar we kregen wel een indruk van wat de schaden is als hij uitbarst. De borobudur was echt het hoogtepunt van de dag. Deze Boeddhistiche tempel straalt heel veel energie uit en we voelden ons echt verlicht toen we weggingen. In onze trouwe Trotterboekje stond dat er een hele spirituele betekenis aanwezig was, maar daar konden wij als nuchtere Nederlanders niet uitkomen. Wel waren de bekende Stoepa's prachtig om te zien en ook de vele Boeddhabeeldjes waren geweldig. Wel zag je ook aan dit monument dat aardbevingen hun sporen nalaten, maar integenstelling tot de Prambanan verliest het niet zijn bijzondere betekenis.
Onze laatste dag in Jogja maakte we een tripje met de trein naar Solo. Dit stadje had veel weg van Jogja maar was alleen iets rustiger. Er was een prachtig Paleis dat naar onze mening mooier was dan dat van de Sultan van Jogja. Daarnaast was er een schattige markt met allerlei antiek, bleedhouwwerken en andere beeldjes. Je kon hier heerlijk rondkijken en als je goed zocht zaten er leuke spullen tussen. Niet veel later gingen we met de bus weer terug. We dachten een snelle bus te nemen, maar het blijft Indonesie dus we hadden het kunnen weten. We zaten lekker in een bus die overal stopte en de hele tijd muzikanten binnenliet die voor geld ons wel even wilde entertainen. Was wel een erg grappige ervaring maar een lange zit! Weer aangekomen in Jogja maakte we ons klaar voor onze driedaagse trip naar Bromo en de krater Ijjen.
Daarover volgt later meer.
Sampai Jumpa,
Bas
dinsdag 28 augustus 2007
maandag 20 augustus 2007
Jogjakarta: De stad van de Becak!
Hai Allemaal,
Daar ben ik dan weer. Ik was geeindigd bij mijn herinneringen aan de tocht naar de black river van vorig jaar. Dit keer leek het erop dat we er niet eens zouden komen aangezien we autopech kregen! Gelukkig konden we op tijd worden opgepikt door een andere auto, echter ik had mijn laatste goede hoop verloren. Dit was weer te voorbarig, want de boottocht ging verder prima al was het wel erg wankel. We zagen erg veel neusapen dus daarin had ik dit keer wel succes. We zagen zelf een stelletje paren, waarbij vooral Willie erg onder de indruk van de grote rode piemel van het mannetje!
Vervolgens gingen we met Willie in Samboja lestari een toch maken richting de Forest school. Dit was ook weer een bijzondere ervaring omdat door de aanwezigheid van Willie vele orang-utans om ons heen kwamen lopen. Na deze happening maakte we nog een tocht door de sunbears-sanctuary. Eenmaal terug in de ecolodge konden we eindelijk gaan lunchen en dat hadden we wel even nodig. s'avonds gingen we de zonsdondergang vanaf de firetower bekijken wat erg mooi was. Daarna hadden we nog weer een lekkere maaltijd met Willie in de Ecolodge waarbij Willie ook weer de gitaar erbij pakte. Was dus weer een onvergetelijke avond!
De volgende dag gingen we vroeg met Willie mee naar Wanariset om daar de wat grotere Orang-Utans te zien. Dit complex is inmiddels echter door de overheid en het zag er allemaal heel treurig uit. Ik kon niet geloven dat ik een jaar geleden daar nog ijverig had gewerkt! Gelukkig zijnde meeste orangs al overgeplaatst naar SL, maar voor de grotere mannen was geen plek meer...
Na deze trip moesten we snel onze spullen pakken omdat we aan het eind van de middag naar Jogja zouden vliegen. Willie zou rond dezelfde tijd ook vliegen dus we konden mooi met hem meerijden. Het vertrek was wat hectisch aangezien we een beetje aan de late kant aankwamen op het vliegveld van Balikpapan. Gelukkig lukte alles nog wel op tijd en zaten we op tijd in het vliegtuig naar Jogja. Daar aangekomen namen we een lekkere luxe taxi voor een bedrag waarin je in Nederland nog niet eens 1 km verder komt. We hadden een hostel gevonden die in de trotter stond en daar lieten we ons afzetten. Daar konden we nog de laatste kamer nemen: 3 bij 2 meter!! En geen warm water. De luxe was nu echt voorbij! De eerste dag hebben we meteen kennis gemaakt met het ideale vervoersmiddel: de becak. Dit is een fiets waar een soort van bankje voorop is gemonteerd waar je krap met zijn tweeen kan zitten. Je wordt vervolgens door allerlei Indonesiers door Jogja gereden en het kost geen drol. We brachten eerst een bezoek aan de vogelmarkt maar dit was geen succes. Al die vogels in die kleine kooitjes was nou niet echt gezellig om te zien en daarnaast hadden ze nog veel meer beesten in kooien waaronder apen, slangen, honden en katten! Je moet in Jogja oppassen voor de nepgidsen en toch stonken we er meteen in. Je denkt dat je een verkoper aanspreekt en voor je het goed en we door hebt ben je bij zijn moeder thuis die toevallig batikdoeken maakt. Of we dus maar wel even een doek wilden kopen... Hier kwamen we niet meer onderuit en dus hadden we allebei meteen een originele batikdoek uit Jogja te pakken!
Verder brachten we een bezoek aan het waterkasteel van de paleis. Dit was echter niet zo heel indrukwekkend. Alleen het verhaal erachter is wel grappig. Er waren namelijk twee zwembaden: een voor hem en zijn familie en een voor al zijn andere vrouwen. Hij had in het midden dan een torentje en dan kon hij naar al zijn vrouwen kijken!
De sfeer in Jogja is echt super zelfs al wordt je om de 10 meter lastig gevallen door mensen die je spullen willen verkopen of een becak willen aanbieden. Dit hoort er echter bij en we merkte vooral in onze straat dat dit op een gegeven moment minder werd. Ze kenden ons waarschijnlijk al en dachten dat heeft geen zin meer.
Op zondag bezochten we het paleis van de sultan aangezien er dan ook een gamelonvoorstelling wordt gegeven. Dit was erg bijzonder om mee te maken. Klankschalen werden gebruikt om muziek te maken en op het ritme daravan bewogen drie beelschone dames in prachtige kleding over het podium. Een echte traditionele dans van Java. Het paleis verder stelde niet zoveel voor, maar was wel erg leuk om een keer gezien te hebben. Het was vooral erg groot. S'avonds was echt heerlijk om door de malioboro street te lopen, de hoofdstraat van Jogja. Hier gebeurde dan van alles en de sfeer was er echt top. Ook ontdekte we al vrij snel super leuke cafeetjes en eettentjes. Dit was het weer even.
Sampai Jumpa,
Bas
Daar ben ik dan weer. Ik was geeindigd bij mijn herinneringen aan de tocht naar de black river van vorig jaar. Dit keer leek het erop dat we er niet eens zouden komen aangezien we autopech kregen! Gelukkig konden we op tijd worden opgepikt door een andere auto, echter ik had mijn laatste goede hoop verloren. Dit was weer te voorbarig, want de boottocht ging verder prima al was het wel erg wankel. We zagen erg veel neusapen dus daarin had ik dit keer wel succes. We zagen zelf een stelletje paren, waarbij vooral Willie erg onder de indruk van de grote rode piemel van het mannetje!
Vervolgens gingen we met Willie in Samboja lestari een toch maken richting de Forest school. Dit was ook weer een bijzondere ervaring omdat door de aanwezigheid van Willie vele orang-utans om ons heen kwamen lopen. Na deze happening maakte we nog een tocht door de sunbears-sanctuary. Eenmaal terug in de ecolodge konden we eindelijk gaan lunchen en dat hadden we wel even nodig. s'avonds gingen we de zonsdondergang vanaf de firetower bekijken wat erg mooi was. Daarna hadden we nog weer een lekkere maaltijd met Willie in de Ecolodge waarbij Willie ook weer de gitaar erbij pakte. Was dus weer een onvergetelijke avond!
De volgende dag gingen we vroeg met Willie mee naar Wanariset om daar de wat grotere Orang-Utans te zien. Dit complex is inmiddels echter door de overheid en het zag er allemaal heel treurig uit. Ik kon niet geloven dat ik een jaar geleden daar nog ijverig had gewerkt! Gelukkig zijnde meeste orangs al overgeplaatst naar SL, maar voor de grotere mannen was geen plek meer...
Na deze trip moesten we snel onze spullen pakken omdat we aan het eind van de middag naar Jogja zouden vliegen. Willie zou rond dezelfde tijd ook vliegen dus we konden mooi met hem meerijden. Het vertrek was wat hectisch aangezien we een beetje aan de late kant aankwamen op het vliegveld van Balikpapan. Gelukkig lukte alles nog wel op tijd en zaten we op tijd in het vliegtuig naar Jogja. Daar aangekomen namen we een lekkere luxe taxi voor een bedrag waarin je in Nederland nog niet eens 1 km verder komt. We hadden een hostel gevonden die in de trotter stond en daar lieten we ons afzetten. Daar konden we nog de laatste kamer nemen: 3 bij 2 meter!! En geen warm water. De luxe was nu echt voorbij! De eerste dag hebben we meteen kennis gemaakt met het ideale vervoersmiddel: de becak. Dit is een fiets waar een soort van bankje voorop is gemonteerd waar je krap met zijn tweeen kan zitten. Je wordt vervolgens door allerlei Indonesiers door Jogja gereden en het kost geen drol. We brachten eerst een bezoek aan de vogelmarkt maar dit was geen succes. Al die vogels in die kleine kooitjes was nou niet echt gezellig om te zien en daarnaast hadden ze nog veel meer beesten in kooien waaronder apen, slangen, honden en katten! Je moet in Jogja oppassen voor de nepgidsen en toch stonken we er meteen in. Je denkt dat je een verkoper aanspreekt en voor je het goed en we door hebt ben je bij zijn moeder thuis die toevallig batikdoeken maakt. Of we dus maar wel even een doek wilden kopen... Hier kwamen we niet meer onderuit en dus hadden we allebei meteen een originele batikdoek uit Jogja te pakken!
Verder brachten we een bezoek aan het waterkasteel van de paleis. Dit was echter niet zo heel indrukwekkend. Alleen het verhaal erachter is wel grappig. Er waren namelijk twee zwembaden: een voor hem en zijn familie en een voor al zijn andere vrouwen. Hij had in het midden dan een torentje en dan kon hij naar al zijn vrouwen kijken!
De sfeer in Jogja is echt super zelfs al wordt je om de 10 meter lastig gevallen door mensen die je spullen willen verkopen of een becak willen aanbieden. Dit hoort er echter bij en we merkte vooral in onze straat dat dit op een gegeven moment minder werd. Ze kenden ons waarschijnlijk al en dachten dat heeft geen zin meer.
Op zondag bezochten we het paleis van de sultan aangezien er dan ook een gamelonvoorstelling wordt gegeven. Dit was erg bijzonder om mee te maken. Klankschalen werden gebruikt om muziek te maken en op het ritme daravan bewogen drie beelschone dames in prachtige kleding over het podium. Een echte traditionele dans van Java. Het paleis verder stelde niet zoveel voor, maar was wel erg leuk om een keer gezien te hebben. Het was vooral erg groot. S'avonds was echt heerlijk om door de malioboro street te lopen, de hoofdstraat van Jogja. Hier gebeurde dan van alles en de sfeer was er echt top. Ook ontdekte we al vrij snel super leuke cafeetjes en eettentjes. Dit was het weer even.
Sampai Jumpa,
Bas
woensdag 15 augustus 2007
Laatste dagen in het paradijs van Indonesie!
Hai Allemaal,
Al weer een tijdje niets van me laten horen, maar heb het dan ook zo druk gehad!!:p Heb inmiddels al mijn filmuren afgerond en kan als ik thuis ben lekker aan de montage beginnen!! Mijn tweede filmweek bestond vooral uit het filmen van de orang-utans en de sunbears. Het was echt geweldig om ze weer van zo dichtbij te mogen bewonderen. Vooral de babyschool was weer echt een hoogtepunt. Het blijft fascinerend hoe die kleine drommels proberen te leren hoe ze moeten klimmen en dus ook vallen.
Een ander hoogtepunt had ik eerder al die week gehad met het bezoek brengen aan een elimentery school. Als onderdeel van Samboja Lestari behoort ook de educatie en dus ging ik mij met BOS naar een school waar ze een presentatie gingen houden over SL. De kinderen wisten natuurlijk niet wat hun overkwam dat er ook opeens een blanke jongen bij was met een camera. Ze vonden het allemaal reuze interessant en na afloop wilde ze als groep met mij op de foto. Was toch wel een unieke ervaring.
Het afgelopen weekend heb ik vooral genoten van de rust van SL en de aanwezigheid van de orang-utans. Verder heb ik zondag nog even een bezoekje gebracht aan de familie van Winda wat zoals altijd weer een gezellige boel was. Voor ik het wist zat ik met de hele familie op de vloer mee te eten met ongelofelijke scherpe sambal. Het was echt op en top gezellig en zal het weer enorm gaan missen, maar het is helaas niet anders.
Mijn indonesisch hebn ik weer aardig op peil weten te brengen door veel te oefenen en gelukkig bleken veel woorden er toch nog wel te zitten!:p Echter blijft mijn woordenschat nog steeds wel beperkt.
Maandag was de dag dat Myrthe zou aankomen en ik was toch wel een beetje zenuwachtig. Ik was natuurlijk erg benieuwd hoe ze het zou vinden, maar ik was ook benieuwd hoe de mensen hier zouden reageren. De meeste waren in ieder geval razend nieuwsgierig toen ik vertelde dat er een nederlands meisjes zou komen!!;) Het ophalen ging allemaal prima en ze vond het meteen al geweldig. Het was voor haar natuurlijk allemaal nieuw dus ze keek haar ogen uit. Het mooie was dat niet veel later Willie ook aankwam en die zou ook meteen een aantal dagen blijven. Ik kon Myrthe dus meteen voorstellen aan de grote baas! Myrthe had toch nog wel even wat slaap nodig na een toch wel vermoeiende reis dus die middag hebben we niet veel gedaan. 's avonds nam Willie ons mee naar de Ecolodge om een hapje te eten. Oo hier kon Myrthe weer de ogen uit kijken! We maakte kennis met een Australier, Derek, die hier te gast was.
De volgende dag begonnen we de dag met een uitgebreide uitleg van Willie over SL en vervolgens een tour du Willie langs verschillende projecten waar ik ook weer wat van heb kunnen filmen. Myrthe en ik hebben 's middags een wandeling gemaakt waarmee je uiteindelijk bij de orang-utan eilanden komt. Dit was erg gezellig en mooi aangezien je van alles om je heen zag gebeuren. Vogels, vlinders noem maar op. Vevolgens hebben we eindeloos naar de orang-utans zitten kijken op de eilanden waarvan een orang-utan meisje onze aandacht nadrukkelijk probeerde vast te houden. We kregen een hele performance te zien.
'S Avonds weer heerlijk gegeten in de lodge en dit keer met live muziek van Willie die de gitaar er weer is bij gepakt had. Derek kwam er later ook nog bij en bleek ook nog aardif wat op de gitaar te kunnen spelen. Oftewel weer een onvergetelijke avond.
Vandaag zijn we naar Bangkirai geweest. Dit is een klein stuk beschermd ourwoud dichtbij Samboja Lestari. Het bijzondere is dat je via een loopbrug op het niveau van de bomen kan kijken. Deze loopbrug was erg stevig en gelukkig niet al te schommelig dus het was zeker goed te doen. Het geeft je een prachtig uitzicht over het oerwoud en je kan er eindeloos naar blijven kijken. Het was een erg mooie tocht dwars door het gebied en het geeft je weer zo'n lekker gevoel om daar door heen te lopen.
Morgen staat er weer was moois op het programma: We gaan met Willie mee naar de Black River om 6 uur 's morgens. Daar heb je de kans om neusapen te zien. Ik heb deze tocht vorig jaar ook al is gedaan. Om een herinnering te geven: Dat eindigde in het niet zien van de apen, een afgebroken schroef van de moter, een lekkende boot en het wegzakken in de blubber tot aan je knieen! Ben erg benieuwd naar morgen dus!!
Het zullen onze laatste dagen in Samboja Lestari zijn want vrijdag vertekken we naar Java.
Sampia Jumpa!
Baszuki en Myrthe!
Al weer een tijdje niets van me laten horen, maar heb het dan ook zo druk gehad!!:p Heb inmiddels al mijn filmuren afgerond en kan als ik thuis ben lekker aan de montage beginnen!! Mijn tweede filmweek bestond vooral uit het filmen van de orang-utans en de sunbears. Het was echt geweldig om ze weer van zo dichtbij te mogen bewonderen. Vooral de babyschool was weer echt een hoogtepunt. Het blijft fascinerend hoe die kleine drommels proberen te leren hoe ze moeten klimmen en dus ook vallen.
Een ander hoogtepunt had ik eerder al die week gehad met het bezoek brengen aan een elimentery school. Als onderdeel van Samboja Lestari behoort ook de educatie en dus ging ik mij met BOS naar een school waar ze een presentatie gingen houden over SL. De kinderen wisten natuurlijk niet wat hun overkwam dat er ook opeens een blanke jongen bij was met een camera. Ze vonden het allemaal reuze interessant en na afloop wilde ze als groep met mij op de foto. Was toch wel een unieke ervaring.
Het afgelopen weekend heb ik vooral genoten van de rust van SL en de aanwezigheid van de orang-utans. Verder heb ik zondag nog even een bezoekje gebracht aan de familie van Winda wat zoals altijd weer een gezellige boel was. Voor ik het wist zat ik met de hele familie op de vloer mee te eten met ongelofelijke scherpe sambal. Het was echt op en top gezellig en zal het weer enorm gaan missen, maar het is helaas niet anders.
Mijn indonesisch hebn ik weer aardig op peil weten te brengen door veel te oefenen en gelukkig bleken veel woorden er toch nog wel te zitten!:p Echter blijft mijn woordenschat nog steeds wel beperkt.
Maandag was de dag dat Myrthe zou aankomen en ik was toch wel een beetje zenuwachtig. Ik was natuurlijk erg benieuwd hoe ze het zou vinden, maar ik was ook benieuwd hoe de mensen hier zouden reageren. De meeste waren in ieder geval razend nieuwsgierig toen ik vertelde dat er een nederlands meisjes zou komen!!;) Het ophalen ging allemaal prima en ze vond het meteen al geweldig. Het was voor haar natuurlijk allemaal nieuw dus ze keek haar ogen uit. Het mooie was dat niet veel later Willie ook aankwam en die zou ook meteen een aantal dagen blijven. Ik kon Myrthe dus meteen voorstellen aan de grote baas! Myrthe had toch nog wel even wat slaap nodig na een toch wel vermoeiende reis dus die middag hebben we niet veel gedaan. 's avonds nam Willie ons mee naar de Ecolodge om een hapje te eten. Oo hier kon Myrthe weer de ogen uit kijken! We maakte kennis met een Australier, Derek, die hier te gast was.
De volgende dag begonnen we de dag met een uitgebreide uitleg van Willie over SL en vervolgens een tour du Willie langs verschillende projecten waar ik ook weer wat van heb kunnen filmen. Myrthe en ik hebben 's middags een wandeling gemaakt waarmee je uiteindelijk bij de orang-utan eilanden komt. Dit was erg gezellig en mooi aangezien je van alles om je heen zag gebeuren. Vogels, vlinders noem maar op. Vevolgens hebben we eindeloos naar de orang-utans zitten kijken op de eilanden waarvan een orang-utan meisje onze aandacht nadrukkelijk probeerde vast te houden. We kregen een hele performance te zien.
'S Avonds weer heerlijk gegeten in de lodge en dit keer met live muziek van Willie die de gitaar er weer is bij gepakt had. Derek kwam er later ook nog bij en bleek ook nog aardif wat op de gitaar te kunnen spelen. Oftewel weer een onvergetelijke avond.
Vandaag zijn we naar Bangkirai geweest. Dit is een klein stuk beschermd ourwoud dichtbij Samboja Lestari. Het bijzondere is dat je via een loopbrug op het niveau van de bomen kan kijken. Deze loopbrug was erg stevig en gelukkig niet al te schommelig dus het was zeker goed te doen. Het geeft je een prachtig uitzicht over het oerwoud en je kan er eindeloos naar blijven kijken. Het was een erg mooie tocht dwars door het gebied en het geeft je weer zo'n lekker gevoel om daar door heen te lopen.
Morgen staat er weer was moois op het programma: We gaan met Willie mee naar de Black River om 6 uur 's morgens. Daar heb je de kans om neusapen te zien. Ik heb deze tocht vorig jaar ook al is gedaan. Om een herinnering te geven: Dat eindigde in het niet zien van de apen, een afgebroken schroef van de moter, een lekkende boot en het wegzakken in de blubber tot aan je knieen! Ben erg benieuwd naar morgen dus!!
Het zullen onze laatste dagen in Samboja Lestari zijn want vrijdag vertekken we naar Java.
Sampia Jumpa!
Baszuki en Myrthe!
maandag 6 augustus 2007
Zondag: Cultuursnuifdag
Hai Allemaal,
Na een eerste week veel gefilmd te hebben en al aardig een idee begin te krijgen hoe het er allemaal uit moet gaan zien, werd het tijd voor wat ontspanning. Gelukkig is zondag een holiday en die wordt hier maar al te graag gekoesterd. Ik had dus geen programma voor filmen en tijd voor wat anders. Ik werd uitgenodigd door een nederlandse vrouw, Marjan, die hier als vrijwilliger werkt mee te gaan naar Pampang. Dit is een heel klein dorpje 20 km. vanaf Samarinda. Samarinda is de hoofdstad van Oost-Kalimantan en ligt op ruim anderhalf uur rijden van Samboja. Het was dus wel een aardige tocht, maar in Pampang zouden we een schitterende traditionele Dayak-voorstelling te zien krijgen. Deze is echter nog steeds origineel en neit commercieel voor toeristen opgezet. De dayak's zijn de originele bewoners van Kalimantan en werden vroeger ook wel de koppensnellers genoemd, maar dat terzijde. Volgens Marjan was het zeker de moeite waard, dus besloot ik mee te gaan. Een chauffeur en auto zou geregeld worden. Pampang bleek inderdaad een dorpje van niks te zijn en het lag dan ook echt in de middle of knowhere. De opvoering zou gehouden worden in de zogenaamde 'longhouses'. Dit zijn prachtig versierde huizen met een grote lege ruimte waar de opvoering gehouden wordt. De Dayak's zagen er echt geweldig uit met glitterpakjes en maskers. Ook de lange oorlellen met vele ringen daaraan ontbraken niet. We waren vrij vroeg dus we hadden genoeg tijd om wat rond te kijken. Er was een gallerie naast de longhouse waar je souvernirs kon kopen, gemaakt door de dayak's.
Ook al was er sprake van een originele dayak-voorstelling, bedoeld voor de lokale bevolking. De dayak's wisten wel degelijk hoe ze toeristen moesten bespelen. Tot mijn grote verbazing waren er heel veel kinderen en die bleven, maar vragen om een foto. Om vervolgens te vragen om geld want elke foto kost geld. Heel slim! De kinderen waar wel echt aandoenlijk om te zien. De sfeer was wel echt heel traditioneel en ontspannen. De kinderen liepen vooral te keten en ze vonden mijn camera ook heeeel interessant!
De voorstelling zelf was heel bijzonder. Muziek werd live gespeeld op traditionele gitaren. Eerst kwamen de meisjes, dan jongens en vervolgens de volwassenen. Daarna kwamen ze gemixt op met allerlei verschillende maskers op. De hele tijd werd er in een bepaald ritme bewogen. De hele uitvoering duurde eigenlijk niet zo heel lang en was ook zeker niet heel spectaculair. Het bijzondere vond ik om mee te maken wat een dayak op een zondag doet. Dit is waar alle kinderen mee opgroeien en om daar een keer bij te mogen zijn is natuurlijk fantastich. Het is dan ook wel goed te weten dat het niet speciaal voor toeristen is opgezet, want dan voel je achteraf ook weer zo genept.
's Avonds was ik alweer aan de beurt voor mijn verdere verdieping in de cultuur van Indonesie. Dit keer niet de dayak's, maar de moslims. Ik was door mijn goeie vriend Tono, een van de drivers van BOS, uitgenogigd voor een traditioneel islamitische feest. De oudste zoon van Tono, 10 jaar, was namelijk besneden en dat is reden voor een feest. Een grote tent was voor het huis van Tono neergezet met enorm veel eten. Ik kwam samen met de familie van Winda (wel zo makkelijk) en ik viel natuurlijk meteen op aangezien er geen enkele andere 'orang bule' (blanke) aanwezig was. Inmiddels ben ik dat wel gewend en gelukkig ken ik inmiddels ook wel veel mensen, maar het blijft toch wel een beetje apart. Tono, traditioneel gekleed, vond het echter geweldig dat ik er was en ik moest vooral meteen gaan eten. Want zo hoort het, eerst eten en dan lullen. Ondertussen werd er ook live muziek gespeeld en gezongen. Dit werd aardig versterkt door enorme speakers dus de hele omgeving wist waar het feest was. Steeds kwamen er weer mensen vanaf de straat met scooters en auto's aanzetten. Sommige kwamen alleen wat eten en peerde hem gelijk weer. Schijnt niet eens ombeleeft te zijn, want ik heb dat al vaker gezien. Het feit dat je gekomen bent is het belangrijkst. Ik sprak wat met mensen op mijn beste indonesisch en ik werd steeds weer gevraagd of ik niet meer wilde eten, maar na drie rondes kon ik toch echt niet meer...
Zo heb ik mijn zondag toch aardig weten in te vullen en nu ben ik weer lekker aan het filmen. Heb nog behoorlijk wat op het programma staan dus hoop dat het allemaal gaat lukken, want je weet het hier maar nooit!
Sampai Jumpa!
De foto's:
De Longhouse
Twee Dayak meisjes.
De longhouse van binnen
De jonge garde is aan de beurt
De dans met de maskers
Tono, links, heeft het naar zijn zin! Hij verwelkomt
hier zijn gasten.
Zoals je ziet was er genoeg eten!
Na een eerste week veel gefilmd te hebben en al aardig een idee begin te krijgen hoe het er allemaal uit moet gaan zien, werd het tijd voor wat ontspanning. Gelukkig is zondag een holiday en die wordt hier maar al te graag gekoesterd. Ik had dus geen programma voor filmen en tijd voor wat anders. Ik werd uitgenodigd door een nederlandse vrouw, Marjan, die hier als vrijwilliger werkt mee te gaan naar Pampang. Dit is een heel klein dorpje 20 km. vanaf Samarinda. Samarinda is de hoofdstad van Oost-Kalimantan en ligt op ruim anderhalf uur rijden van Samboja. Het was dus wel een aardige tocht, maar in Pampang zouden we een schitterende traditionele Dayak-voorstelling te zien krijgen. Deze is echter nog steeds origineel en neit commercieel voor toeristen opgezet. De dayak's zijn de originele bewoners van Kalimantan en werden vroeger ook wel de koppensnellers genoemd, maar dat terzijde. Volgens Marjan was het zeker de moeite waard, dus besloot ik mee te gaan. Een chauffeur en auto zou geregeld worden. Pampang bleek inderdaad een dorpje van niks te zijn en het lag dan ook echt in de middle of knowhere. De opvoering zou gehouden worden in de zogenaamde 'longhouses'. Dit zijn prachtig versierde huizen met een grote lege ruimte waar de opvoering gehouden wordt. De Dayak's zagen er echt geweldig uit met glitterpakjes en maskers. Ook de lange oorlellen met vele ringen daaraan ontbraken niet. We waren vrij vroeg dus we hadden genoeg tijd om wat rond te kijken. Er was een gallerie naast de longhouse waar je souvernirs kon kopen, gemaakt door de dayak's.
Ook al was er sprake van een originele dayak-voorstelling, bedoeld voor de lokale bevolking. De dayak's wisten wel degelijk hoe ze toeristen moesten bespelen. Tot mijn grote verbazing waren er heel veel kinderen en die bleven, maar vragen om een foto. Om vervolgens te vragen om geld want elke foto kost geld. Heel slim! De kinderen waar wel echt aandoenlijk om te zien. De sfeer was wel echt heel traditioneel en ontspannen. De kinderen liepen vooral te keten en ze vonden mijn camera ook heeeel interessant!
De voorstelling zelf was heel bijzonder. Muziek werd live gespeeld op traditionele gitaren. Eerst kwamen de meisjes, dan jongens en vervolgens de volwassenen. Daarna kwamen ze gemixt op met allerlei verschillende maskers op. De hele tijd werd er in een bepaald ritme bewogen. De hele uitvoering duurde eigenlijk niet zo heel lang en was ook zeker niet heel spectaculair. Het bijzondere vond ik om mee te maken wat een dayak op een zondag doet. Dit is waar alle kinderen mee opgroeien en om daar een keer bij te mogen zijn is natuurlijk fantastich. Het is dan ook wel goed te weten dat het niet speciaal voor toeristen is opgezet, want dan voel je achteraf ook weer zo genept.
's Avonds was ik alweer aan de beurt voor mijn verdere verdieping in de cultuur van Indonesie. Dit keer niet de dayak's, maar de moslims. Ik was door mijn goeie vriend Tono, een van de drivers van BOS, uitgenogigd voor een traditioneel islamitische feest. De oudste zoon van Tono, 10 jaar, was namelijk besneden en dat is reden voor een feest. Een grote tent was voor het huis van Tono neergezet met enorm veel eten. Ik kwam samen met de familie van Winda (wel zo makkelijk) en ik viel natuurlijk meteen op aangezien er geen enkele andere 'orang bule' (blanke) aanwezig was. Inmiddels ben ik dat wel gewend en gelukkig ken ik inmiddels ook wel veel mensen, maar het blijft toch wel een beetje apart. Tono, traditioneel gekleed, vond het echter geweldig dat ik er was en ik moest vooral meteen gaan eten. Want zo hoort het, eerst eten en dan lullen. Ondertussen werd er ook live muziek gespeeld en gezongen. Dit werd aardig versterkt door enorme speakers dus de hele omgeving wist waar het feest was. Steeds kwamen er weer mensen vanaf de straat met scooters en auto's aanzetten. Sommige kwamen alleen wat eten en peerde hem gelijk weer. Schijnt niet eens ombeleeft te zijn, want ik heb dat al vaker gezien. Het feit dat je gekomen bent is het belangrijkst. Ik sprak wat met mensen op mijn beste indonesisch en ik werd steeds weer gevraagd of ik niet meer wilde eten, maar na drie rondes kon ik toch echt niet meer...
Zo heb ik mijn zondag toch aardig weten in te vullen en nu ben ik weer lekker aan het filmen. Heb nog behoorlijk wat op het programma staan dus hoop dat het allemaal gaat lukken, want je weet het hier maar nooit!
Sampai Jumpa!
De foto's:
De Longhouse
Twee Dayak meisjes.
De longhouse van binnen
De jonge garde is aan de beurt
De dans met de maskers
Tono, links, heeft het naar zijn zin! Hij verwelkomt
hier zijn gasten.
Zoals je ziet was er genoeg eten!
donderdag 2 augustus 2007
Samboja Lestari - Terug van weggeweest!
Hai Allemaal,
Het duurde allemaal wat langer dan ik had gehoopt, maar hier ben ik dan eindelijk met mijn update. Internet is toch nog niet altijd even goed in werking hie, dus heb daardoor niet veel mogelijkheden gehad om te kunnen bloggen.
Mijn aankomst in Indonesie ging allemaal perfect. Ik werd meteen weer opgepikt door de organistie BOS en vanuit Balikpapan waar ik aan kwam ging ik op weg naar Samboja Lestari. Het was duidelijk dat ik een tijdje niet geweest was want het bos was overduidelijk gegroeid. Bijna iedereen die daar werkte kende me nog en dat was echt geweldig om mee te maken. Heb dus toch blijkbaar enige indruk achter gelaten. Toen ik mijn spullen naar mijn kamer had gebracht werd ik naar de Ecolodge gereden waar ik Willie weer zou zien. De man achter het project Samboja Lestari en waaraan ik dit alles te danken heb. Ik wist niet wat ik zag, want de ecolodge is nu inmiddels af en het is echt schitterend geworden. Foto's volgen heironder. Ik kan mij niet meer voorstellen dat ik een jaar geleden heb gezien hoe ze de fundering aan het leggen waren. Maar goed na een heerlijk avondje bijlullen en gezelligheid, moest ik de volgende dag toch echt aan de slag. De reden dat ik namelijk weer ben teruggaan is niet alleen om iedereen weer terug te zien (waaronder Winda inderdaad!), maar vooral omdat ik een film wil gaan maken over het project.
Inmiddels heb ik een schema met alles wat ik moet gaan filmen en wordt ik persoonlijk rond gereden met een begeleider erbij die uitleg geeft. Ik bedoel wat wil je nog meer als beginnend filmmaker!! Tocht blijft het Indonesie, dus schema's zijn eigenlijk nutteloos. Alles verandert toch weer binnen de minuut. Ben inmiddels bij verschillende onderdelen al geweest. Het gaat erg goed en zeker omdat het in het begin regende, maar nu ik echt serieus aan het filmen ben is het heerlijk zonnig!Perfect dus!
Dinsdag kwam er een hele groep belangrijke mensen. Allemaal vrouwen van mannen die werken bij de overheid. In Indonesie worden de vrouwen namelijk ook bijelkaar in een groep gezet die ook invloed kan uitoefenen op politieke beslissingen. De belangrijkste was de vrouw van de minister van milieu. Ze kregen informatie over het project en er werd geld gedoneerd aan BOS. Het mooie was dat ik aan vrouw van de minister werd voorgesteld (doodnormaal toch?) en ze sprak vloeiend nederlands tegen mij. Dat had ik echt totaal niet verwacht, maar het was erg grappig om mee te maken. Voor de rest waren al die vrouwen, vooral een grote kakelbende die steeds met zijn alle op de foto wilden. Je kan je amper voorstellen dat die invloed kunnen uitoefenen op de politiek. Het had meer iets weg van een schoolreisje.
Ook heb ik de familie van Winda weer gezien wat ik echt geweldig vond. Werd meteen uitgenodigd voor een potje voetbal door de jongste broer van Winda. Dus zo gebeurde het dat een blanke reus(ja hier wel!) meevoetbalde met en groepje jonge indonesiers die om de haverklap omvielen van het lachen om eigenlijk helemaal niets, maar het had wel iets hilarisch!
Nou dat was het wel weer voor even. Ben hier nog zeker een week bezig met filmen dus heb nog genoeg te doen, maar het bevalt mij enorm dus heb niets te klagen. Daarna begint het echte reizen met Myrthe door Java en Bali. Ben benieuwd wat we daar allemaal gaan zien!
Ik hoop dat het weer in Nederland ook nog een beetje te pruimen is al hoor ik niet veel goeie verhalen!
Heel viel liefs,
Sampia Jumpa!
Baszuki
Foto's:
De ingang van de Ecolodge
Dit is de Ecolodge met kamers midden in de jungle.
Bijna alle vrouwen met in het paarsroze de vrouw
van de minister.
Het duurde allemaal wat langer dan ik had gehoopt, maar hier ben ik dan eindelijk met mijn update. Internet is toch nog niet altijd even goed in werking hie, dus heb daardoor niet veel mogelijkheden gehad om te kunnen bloggen.
Mijn aankomst in Indonesie ging allemaal perfect. Ik werd meteen weer opgepikt door de organistie BOS en vanuit Balikpapan waar ik aan kwam ging ik op weg naar Samboja Lestari. Het was duidelijk dat ik een tijdje niet geweest was want het bos was overduidelijk gegroeid. Bijna iedereen die daar werkte kende me nog en dat was echt geweldig om mee te maken. Heb dus toch blijkbaar enige indruk achter gelaten. Toen ik mijn spullen naar mijn kamer had gebracht werd ik naar de Ecolodge gereden waar ik Willie weer zou zien. De man achter het project Samboja Lestari en waaraan ik dit alles te danken heb. Ik wist niet wat ik zag, want de ecolodge is nu inmiddels af en het is echt schitterend geworden. Foto's volgen heironder. Ik kan mij niet meer voorstellen dat ik een jaar geleden heb gezien hoe ze de fundering aan het leggen waren. Maar goed na een heerlijk avondje bijlullen en gezelligheid, moest ik de volgende dag toch echt aan de slag. De reden dat ik namelijk weer ben teruggaan is niet alleen om iedereen weer terug te zien (waaronder Winda inderdaad!), maar vooral omdat ik een film wil gaan maken over het project.
Inmiddels heb ik een schema met alles wat ik moet gaan filmen en wordt ik persoonlijk rond gereden met een begeleider erbij die uitleg geeft. Ik bedoel wat wil je nog meer als beginnend filmmaker!! Tocht blijft het Indonesie, dus schema's zijn eigenlijk nutteloos. Alles verandert toch weer binnen de minuut. Ben inmiddels bij verschillende onderdelen al geweest. Het gaat erg goed en zeker omdat het in het begin regende, maar nu ik echt serieus aan het filmen ben is het heerlijk zonnig!Perfect dus!
Dinsdag kwam er een hele groep belangrijke mensen. Allemaal vrouwen van mannen die werken bij de overheid. In Indonesie worden de vrouwen namelijk ook bijelkaar in een groep gezet die ook invloed kan uitoefenen op politieke beslissingen. De belangrijkste was de vrouw van de minister van milieu. Ze kregen informatie over het project en er werd geld gedoneerd aan BOS. Het mooie was dat ik aan vrouw van de minister werd voorgesteld (doodnormaal toch?) en ze sprak vloeiend nederlands tegen mij. Dat had ik echt totaal niet verwacht, maar het was erg grappig om mee te maken. Voor de rest waren al die vrouwen, vooral een grote kakelbende die steeds met zijn alle op de foto wilden. Je kan je amper voorstellen dat die invloed kunnen uitoefenen op de politiek. Het had meer iets weg van een schoolreisje.
Ook heb ik de familie van Winda weer gezien wat ik echt geweldig vond. Werd meteen uitgenodigd voor een potje voetbal door de jongste broer van Winda. Dus zo gebeurde het dat een blanke reus(ja hier wel!) meevoetbalde met en groepje jonge indonesiers die om de haverklap omvielen van het lachen om eigenlijk helemaal niets, maar het had wel iets hilarisch!
Nou dat was het wel weer voor even. Ben hier nog zeker een week bezig met filmen dus heb nog genoeg te doen, maar het bevalt mij enorm dus heb niets te klagen. Daarna begint het echte reizen met Myrthe door Java en Bali. Ben benieuwd wat we daar allemaal gaan zien!
Ik hoop dat het weer in Nederland ook nog een beetje te pruimen is al hoor ik niet veel goeie verhalen!
Heel viel liefs,
Sampia Jumpa!
Baszuki
Foto's:
De ingang van de Ecolodge
Dit is de Ecolodge met kamers midden in de jungle.
Bijna alle vrouwen met in het paarsroze de vrouw
van de minister.
donderdag 26 juli 2007
Singapore!
Hey allemaal!
Daar ben ik alweer om maar me maar meteen aan mijn woord te houden dat ik jullie niet met rust zal laten. Ben nu op Singapore Airport en heb inmiddels alweer genoten van een heerlijke vlucht met Singapore Airlines. (inclusief de hete natte doekjes waarin ik inmiddels verslaafd ben:p) Ben nu op weg naar het zwembad aangezien ik die in mijn eerste reis had overgeslagen en heb een aardige wachtijd dus je moet wat met je tijd. Ik ga een frisse duik nemen want meer heb ik nog niet te vertellen.
Liefs!
Bas
Daar ben ik alweer om maar me maar meteen aan mijn woord te houden dat ik jullie niet met rust zal laten. Ben nu op Singapore Airport en heb inmiddels alweer genoten van een heerlijke vlucht met Singapore Airlines. (inclusief de hete natte doekjes waarin ik inmiddels verslaafd ben:p) Ben nu op weg naar het zwembad aangezien ik die in mijn eerste reis had overgeslagen en heb een aardige wachtijd dus je moet wat met je tijd. Ik ga een frisse duik nemen want meer heb ik nog niet te vertellen.
Liefs!
Bas
woensdag 25 juli 2007
Vertrek
Hai Allemaal,
Daar gaan we weer! Ik sta weer op het punt een verre reis te maken naar het land van alle mogelijkheden. Ik zal jullie weer lekker op de hoogte houden via deze vernieuwde blog. (oude adres werkte niet meer..) Ik moet nu nog weer even snel mijn spullen verder inpakken dus ik houd het kort deze keer, maar ik beloof jullie er zal nog veel volgen!
Iedereen in Nederland sterkte met de heerlijke,ahum, zomer die ik gelukkig mag verlaten en allemaal een fijne vakantie gewenst!
Tot ziens oftewel Sampai Jumpa!
Bas
Daar gaan we weer! Ik sta weer op het punt een verre reis te maken naar het land van alle mogelijkheden. Ik zal jullie weer lekker op de hoogte houden via deze vernieuwde blog. (oude adres werkte niet meer..) Ik moet nu nog weer even snel mijn spullen verder inpakken dus ik houd het kort deze keer, maar ik beloof jullie er zal nog veel volgen!
Iedereen in Nederland sterkte met de heerlijke,ahum, zomer die ik gelukkig mag verlaten en allemaal een fijne vakantie gewenst!
Tot ziens oftewel Sampai Jumpa!
Bas
Abonneren op:
Posts (Atom)