Na een eerste week veel gefilmd te hebben en al aardig een idee begin te krijgen hoe het er allemaal uit moet gaan zien, werd het tijd voor wat ontspanning. Gelukkig is zondag een holiday en die wordt hier maar al te graag gekoesterd. Ik had dus geen programma voor filmen en tijd voor wat anders. Ik werd uitgenodigd door een nederlandse vrouw, Marjan, die hier als vrijwilliger werkt mee te gaan naar Pampang. Dit is een heel klein dorpje 20 km. vanaf Samarinda. Samarinda is de hoofdstad van Oost-Kalimantan en ligt op ruim anderhalf uur rijden van Samboja. Het was dus wel een aardige tocht, maar in Pampang zouden we een schitterende traditionele Dayak-voorstelling te zien krijgen. Deze is echter nog steeds origineel en neit commercieel voor toeristen opgezet. De dayak's zijn de originele bewoners van Kalimantan en werden vroeger ook wel de koppensnellers genoemd, maar dat terzijde. Volgens Marjan was het zeker de moeite waard, dus besloot ik mee te gaan. Een chauffeur en auto zou geregeld worden. Pampang bleek inderdaad een dorpje van niks te zijn en het lag dan ook echt in de middle of knowhere. De opvoering zou gehouden worden in de zogenaamde 'longhouses'. Dit zijn prachtig versierde huizen met een grote lege ruimte waar de opvoering gehouden wordt. De Dayak's zagen er echt geweldig uit met glitterpakjes en maskers. Ook de lange oorlellen met vele ringen daaraan ontbraken niet. We waren vrij vroeg dus we hadden genoeg tijd om wat rond te kijken. Er was een gallerie naast de longhouse waar je souvernirs kon kopen, gemaakt door de dayak's.
Ook al was er sprake van een originele dayak-voorstelling, bedoeld voor de lokale bevolking. De dayak's wisten wel degelijk hoe ze toeristen moesten bespelen. Tot mijn grote verbazing waren er heel veel kinderen en die bleven, maar vragen om een foto. Om vervolgens te vragen om geld want elke foto kost geld. Heel slim! De kinderen waar wel echt aandoenlijk om te zien. De sfeer was wel echt heel traditioneel en ontspannen. De kinderen liepen vooral te keten en ze vonden mijn camera ook heeeel interessant!
De voorstelling zelf was heel bijzonder. Muziek werd live gespeeld op traditionele gitaren. Eerst kwamen de meisjes, dan jongens en vervolgens de volwassenen. Daarna kwamen ze gemixt op met allerlei verschillende maskers op. De hele tijd werd er in een bepaald ritme bewogen. De hele uitvoering duurde eigenlijk niet zo heel lang en was ook zeker niet heel spectaculair. Het bijzondere vond ik om mee te maken wat een dayak op een zondag doet. Dit is waar alle kinderen mee opgroeien en om daar een keer bij te mogen zijn is natuurlijk fantastich. Het is dan ook wel goed te weten dat het niet speciaal voor toeristen is opgezet, want dan voel je achteraf ook weer zo genept.
's Avonds was ik alweer aan de beurt voor mijn verdere verdieping in de cultuur van Indonesie. Dit keer niet de dayak's, maar de moslims. Ik was door mijn goeie vriend Tono, een van de drivers van BOS, uitgenogigd voor een traditioneel islamitische feest. De oudste zoon van Tono, 10 jaar, was namelijk besneden en dat is reden voor een feest. Een grote tent was voor het huis van Tono neergezet met enorm veel eten. Ik kwam samen met de familie van Winda (wel zo makkelijk) en ik viel natuurlijk meteen op aangezien er geen enkele andere 'orang bule' (blanke) aanwezig was. Inmiddels ben ik dat wel gewend en gelukkig ken ik inmiddels ook wel veel mensen, maar het blijft toch wel een beetje apart. Tono, traditioneel gekleed, vond het echter geweldig dat ik er was en ik moest vooral meteen gaan eten. Want zo hoort het, eerst eten en dan lullen. Ondertussen werd er ook live muziek gespeeld en gezongen. Dit werd aardig versterkt door enorme speakers dus de hele omgeving wist waar het feest was. Steeds kwamen er weer mensen vanaf de straat met scooters en auto's aanzetten. Sommige kwamen alleen wat eten en peerde hem gelijk weer. Schijnt niet eens ombeleeft te zijn, want ik heb dat al vaker gezien. Het feit dat je gekomen bent is het belangrijkst. Ik sprak wat met mensen op mijn beste indonesisch en ik werd steeds weer gevraagd of ik niet meer wilde eten, maar na drie rondes kon ik toch echt niet meer...
Zo heb ik mijn zondag toch aardig weten in te vullen en nu ben ik weer lekker aan het filmen. Heb nog behoorlijk wat op het programma staan dus hoop dat het allemaal gaat lukken, want je weet het hier maar nooit!
Sampai Jumpa!
De foto's:
De Longhouse
Twee Dayak meisjes.
De longhouse van binnen
De jonge garde is aan de beurt
De dans met de maskers
Tono, links, heeft het naar zijn zin! Hij verwelkomt
hier zijn gasten.
Zoals je ziet was er genoeg eten!
1 opmerking:
Zo'n longhouse is ook mooi versierd van binnen!
Een reactie posten